Merhaba,
Nerde
kalmıştım :) Hemşirenin şimdi geçicek demesiyle uyumam da kalmıştım. Ve
bir anda uyandım. Ne rüya gördüm ne bir şey hissettim. Dediğim gibi bir
anda uyandım. Kolum kolum acıyor dedikten sonra (yaklaşık 50 dakika
geçmiş ) bitti mi diye uyandım. Aradaki zaman kayıp. Bildiğiniz zamanda
yolculuk.
50
dakikada göbeğimi kestiler, rahmimdeki miyomu çıkardılar, rahmimi ve
göbeğimi geri diktiler ve ben orada değildim. (doktorun sonradan demesine göre rahmimi vücudumdan dışarı çıkararak ameliyat etmiş kesik yeri az olsun diye) Bitti mi diye uyanırken
gözüme hemen saat takıldı kendi canımın derdinde olduğumdan
ameliyathaneyi hiç incelememiştim öncesinde. Ben uyandığımda şuan kim
vardı başımda hiç hatırlamıyorum ama bir bayan sesi odadaki diğerlerine "a
uyandı" dedi. Şimdi düşünüyorum da sanki biraz şaşırmış gibilerdi belki
de bana öyle geldi. Okuduklarımın aksine (uyanınca başağrısı, ağlama,
acı, mide bulantısı) ben çok çok mutluydum. Hiç olmadığım kadar
diyebilirim. Ameliyathaneden çıkana kadar o kadar çok konuştum ki "
teşekkür ederim... mesleğiniz çok kutsal... kendimi harika
hissediyorum... Kurtuldum sonunda..." gibi gibi. Beni odadan sedyeyle
çıkardılar ameliyata girdiğim kağıt elbisemle. Çıkınca annelerim ve
babam karşıladı beni. Çok şaşkındılar. Çok çabuk gelmem ve etrafıma
gülücükler saçmamdandı sanırım. O kadar çabuk gelmişim ki aşağıda bir
kahve içmişler sadece. Hatta eşim abim asansör bekledikleri için halen
aşağıdalarmış. Ben annemlere kendimi ne kadar harika hissettiğimden
bahsederken hemşireler beni odamdaki yatağıma kucakladılar. Ses efekti
yapmaktan da geri kalmadım. Hoooooppp. :) O ara eşimle abim geldi ve ben o
halimle fotoğraf çekilmek istiyorum dedim. Ne saçma nerden aklıma
geldiyse şimdi görünce gülüyorum ama iyi olmuş. Beni yatağıma kucaklayan
hemşirelerle bile fotoğrafım var.
Beni
iyi gören aileme lütfen yorulmayın ben çok iyiyim işinize bakın eve
gidip dinlenin dedim. Sadece annem kaldı. Herkes gittikten sonra halen
daha göbeğim ve ayaklarımı hissetmediğimi farkettim. Sanki bana ait
değillerdi. Hemşireler üstümü giydirdi ancak halen belden aşağımı
giydirmemişlerdi. Önemi yok hissetmiyorum :) Üstümde tabiiki çarşaf
vardı. Bu arada ben bana takılı bir serum ve sonda olduğunu farkettim.
Annemle sohpet ettik yaklaşık 1 saat sürdü ben yarı uyurdum aslında. 1
saat sonra korkunç bir yanma hissettim sanırım bu yanma anlatılmaz
yaşanmadan. Acı değil ağrı değil yanma. Bu ara annem hemen hemşire
çağırdı ne yazık ki benim hemşire meğer yemek yemeğe gitmiş. Anneminde
yemeği gelmişti annem üzülmesin diye anneme çaktırmamaya çalışsam da
yanaklarımdan yaşlar süzülüyor birazda inlemeye başlamıştım. Annem
tekrar orada yakaladığı aslında benle ilgilenmeyen bir hemşireyi kapıp
geldi. Bana ağızdan bir ilaç verdi ve sol yanımda duran düğmeye ağrın
olunca bas dedi ve o ara bastı da. Bu nedir ya sihirli bişe abartmıyorum
1-2-3 e kadar sayın o kadar zamanda yanma hissi geçti ve bende
sersemledim. Meğer bende epidural halen takılıymış ve o düğmeye ağrım
olursa 1,5 saatte bir basabilirmişim. Niyeeeee daha önce söylemediniz.
:) Mucizevi bir ilaç...Benimle ilgilenen hemşire de arkasından geldi.
Ameliyatla
ilgili ilk 1 haftadaki tek sıkıntım bu yanmaydı. Epidurali ve düğmeye
basmayı keşfetseydim o bile olmayacaktı. Neyse artık o da nazarlık
olsun.
Akşam
6 gibi eşim geldi. Yemeğimde henüz gelmişti ki hemşire yürümem
gerektiğini söyleyerek odaya girdi. Artık akşam olduğundan benimle
ilgilenen hemşire de değişmişti. Ben hasteneden çıkana kadar benimle en
çok bahsettiğim 2 hemşire ilgilendi. İkisine de minnettarım. En çokta
doktorum ve aneztezi doktoruma. Neyse devam edeyim. Beni çok yavaş bir
şekilde yatağımdan oturur pozisyona getirdi hemşirem. Ve ayağa kalkma
vakti gelmişti. Attığım sadece 3 adımla yatağıma geri yatmak istediğimi
söyledim. İnsanlık için küçük benim için büyük 3 adım. Gözüm kararmıştı
ve uykum gelmişti. 5 dakika sonra yeniden denedik. Bu sefer daha çok
adım attım ve nihayet yemeğimi yiyebilirdim. Hiç acıkmamış ve
susamamıştım. Toplamında sanırım 3 serum bitirdim serumlar bittikçe
sonda doluyordu. Hemşire böbreklerin tertemizde oldu bu sayede dedi.
Yürüme faslımdan sonra doktorum geldi. Nasılsın dedi bana fırsat
kalmadan annemler doktoruma birsürü soru sordular. Sağolsun büyük bir
sabırla tek tek cevapladı. Ameliyatın iyi geçti merak etme dedi banada.
Artık doğuma da bekliyorum seni diyerek yanımızdan ayrıldı.
Yemekten
sonra anneme yalvararak annemle annemi eve gönderdim. Farkında değildi
ama çok yorulmuş ve stress altında kalmıştı. Ve artık eşimle başbaşa
kalmıştık bu arada yürüdükten ve yemeğimi de yedikten sonra hemşire
sondamı çıkarttı hemen söyleyim hiç acımadı. Ve ilk tuvaletime
hemşireyle birlikte girdik. Biraz utandım tabii ama yapacak birşey yok
tek başıma giremezdim ilk seferde. Hemşire çok az bile olsa idrarını
yapman çok önemli dedi. İlk yaptığımda acımadı değil karnımın içinde
ağırca birşey yer değiştiriyor gibiydi.
Ara
sıra epidural düğmesine basmaya devam ettim. Eşimin kolunda ara ara
yürümeye devam ettik eşimin bir kolunda epidural aleti diğer kolunda
ben. Gece 2ye kadar
filan ara ara yürümeye devam ettik. Sanırım odada tv olduğunu söylemeyi
unuttum. Normalde de hiç televizyon izlemediğimden yine izleme gereği
duymadık. Sabaha kadar yarı uyur uyanık geçti. Çok rahat hareket
edemiyordum sağa sola dönmek tam anlamıyla işkence. Sabahın 6sında
kahvaltımız geldi. O an ilk aklıma gelen bundan yaklaşık 4 sene önce
nikahımız sonrası kaldığımız otelde odamıza gelen kahvaltıydı. Keyifle
kahvaltımızı yaptık. Annemi arayarak iyi olduğumu ve uyumaya devam
edeceğimizi sakın ola ki gelmemesini söyledim. Kısa bir yürüyüş daha
yaparak yatağıma yattım ve 7den 10 a kadar filan uyuduk. Arada hemşire
gelerek gerekli kontrolleri yapıyordu. Damar yolundan birkaç ilaç daha
yapıldı. Ve popomdan da bir iğne antibiyotikmiş. Bu arada akşamdan
itibaren biraz kanamam oldu.
Doktorum
geldi tekrardan bu arada kolumdaki damaryolunu çıkarttılar. Yani bir
bir üzerimdeki yüklerden kurtuluyordum. Bir tek epidural kalmıştı.
Doktor kesik yerini açtı bandajla kapalıydı çünkü bende ilk defa gördüm.
Cetvelle kesilmiş gibi bir çizik üstü kabuk bağlamıştı bile dikiş
yoktu. Hızlıca ilaçla temizledi ve bir sprey sıktı. Bu akşam istersen
duş alabilirsin dedi. Hatta istersen çıkışını bile yapabilirsin artık
dedi. Derken biz ücretimizi verdik ve ben çıkış işlerini başlatırım siz
benden sonra hemşireyi takip edin dedi. Çıkabilirsiniz deyince biz
eşimle 5 dakikaya çıkacağız sandık. Tecrübesizlik işte yaklaşık 1 saatte
filan ancak çıktık. 45 günlük raporumu da aldım. Başka bir hemşire
gelerek üzerimdeki son yük belimdeki epidurali de çıkarttı. Çıkışta
beni, ameliyattan çıkışımda kucaklayan hastabakıcı tekerlikli sandalye
ile arabaya kadar geçirdi. Sağolsun. :)
Araba
ile giderken eşime çok yavaş gitmesini söyledim çünkü her çukurda canım
acıyordu. Sonunda evimize dönüyorduk yuppi. Evimize vardığımızda
annemin, evi benim rahatım için organize ettiğini gördüm gerçekten çok
şanslı bir insanım. Annelerim, eşim ve babam etrafımda pervane oldu
iyileşme sürecimde.
Benden
şimdilik bu kadar. Bir sonraki yazımda tecrübelerime dayanarak kendimce
dikkat etmeniz gereken durumlardan bahsetmeyi planlıyorum.
Kalın sağlıcakla...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder