Translate

Writing about everything.

13 Ocak 2015 Salı

Miyom Ameliyat Sonrası

Merhaba,

Nerde kalmıştım :) Hemşirenin şimdi geçicek demesiyle uyumam da kalmıştım. Ve bir anda uyandım. Ne rüya gördüm ne bir şey hissettim. Dediğim gibi bir anda uyandım. Kolum kolum acıyor dedikten sonra (yaklaşık 50 dakika geçmiş ) bitti mi diye uyandım. Aradaki zaman kayıp. Bildiğiniz zamanda yolculuk.

50 dakikada göbeğimi kestiler, rahmimdeki miyomu çıkardılar, rahmimi ve göbeğimi geri diktiler ve ben orada değildim. (doktorun sonradan demesine göre rahmimi vücudumdan dışarı çıkararak ameliyat etmiş kesik yeri az olsun diye) Bitti mi diye uyanırken gözüme hemen saat takıldı kendi canımın derdinde olduğumdan ameliyathaneyi hiç incelememiştim öncesinde. Ben uyandığımda şuan kim vardı başımda hiç hatırlamıyorum ama bir bayan sesi odadaki diğerlerine "a uyandı" dedi. Şimdi düşünüyorum da sanki biraz şaşırmış gibilerdi belki de bana öyle geldi. Okuduklarımın aksine (uyanınca başağrısı, ağlama, acı, mide bulantısı) ben çok çok mutluydum. Hiç olmadığım kadar diyebilirim. Ameliyathaneden çıkana kadar o kadar çok konuştum ki " teşekkür ederim... mesleğiniz çok kutsal... kendimi harika hissediyorum... Kurtuldum sonunda..." gibi gibi. Beni odadan sedyeyle çıkardılar ameliyata girdiğim kağıt elbisemle. Çıkınca annelerim ve babam karşıladı beni. Çok şaşkındılar. Çok çabuk gelmem ve etrafıma gülücükler saçmamdandı sanırım. O kadar çabuk gelmişim ki aşağıda bir kahve içmişler sadece. Hatta eşim abim asansör bekledikleri için halen aşağıdalarmış. Ben annemlere kendimi ne kadar harika hissettiğimden bahsederken hemşireler beni odamdaki yatağıma kucakladılar. Ses efekti yapmaktan da geri kalmadım. Hoooooppp. :) O ara eşimle abim geldi ve ben o halimle fotoğraf çekilmek istiyorum dedim. Ne saçma nerden aklıma geldiyse şimdi görünce gülüyorum ama iyi olmuş. Beni yatağıma kucaklayan hemşirelerle bile fotoğrafım var.


Beni iyi gören aileme lütfen yorulmayın ben çok iyiyim işinize bakın eve gidip dinlenin dedim. Sadece annem kaldı. Herkes gittikten sonra halen daha göbeğim ve ayaklarımı hissetmediğimi farkettim. Sanki bana ait değillerdi. Hemşireler üstümü giydirdi ancak halen belden aşağımı giydirmemişlerdi. Önemi yok hissetmiyorum :) Üstümde tabiiki çarşaf vardı. Bu arada ben bana takılı bir serum ve sonda olduğunu farkettim. Annemle sohpet ettik yaklaşık 1 saat sürdü ben yarı uyurdum aslında. 1 saat sonra korkunç bir yanma hissettim sanırım bu yanma anlatılmaz yaşanmadan. Acı değil ağrı değil yanma. Bu ara annem hemen hemşire çağırdı ne yazık ki benim hemşire meğer yemek yemeğe gitmiş. Anneminde yemeği gelmişti annem üzülmesin diye anneme çaktırmamaya çalışsam da yanaklarımdan yaşlar süzülüyor birazda inlemeye başlamıştım. Annem tekrar orada yakaladığı aslında benle ilgilenmeyen bir hemşireyi kapıp geldi. Bana ağızdan bir ilaç verdi ve sol yanımda duran düğmeye ağrın olunca bas dedi ve o ara bastı da. Bu nedir ya sihirli bişe abartmıyorum 1-2-3 e kadar sayın o kadar zamanda yanma hissi geçti ve bende sersemledim. Meğer bende epidural halen takılıymış ve o düğmeye ağrım olursa 1,5 saatte bir basabilirmişim. Niyeeeee daha önce söylemediniz. :) Mucizevi bir ilaç...Benimle ilgilenen hemşire de arkasından geldi.

Ameliyatla ilgili ilk 1 haftadaki tek sıkıntım bu yanmaydı. Epidurali ve düğmeye basmayı keşfetseydim o bile olmayacaktı. Neyse artık o da nazarlık olsun. 

Akşam 6 gibi eşim geldi. Yemeğimde henüz gelmişti ki hemşire yürümem gerektiğini söyleyerek odaya girdi. Artık akşam olduğundan benimle ilgilenen hemşire de değişmişti. Ben hasteneden çıkana kadar benimle en çok bahsettiğim 2 hemşire ilgilendi. İkisine de minnettarım. En çokta doktorum ve aneztezi doktoruma. Neyse devam edeyim. Beni çok yavaş bir şekilde yatağımdan oturur pozisyona getirdi hemşirem. Ve ayağa kalkma vakti gelmişti. Attığım sadece 3 adımla yatağıma geri yatmak istediğimi söyledim. İnsanlık için küçük benim için büyük 3 adım. Gözüm kararmıştı ve uykum gelmişti. 5 dakika sonra yeniden denedik. Bu sefer daha çok adım attım ve nihayet yemeğimi yiyebilirdim. Hiç acıkmamış ve susamamıştım. Toplamında sanırım 3 serum bitirdim serumlar bittikçe sonda doluyordu. Hemşire böbreklerin tertemizde oldu bu sayede dedi. Yürüme faslımdan sonra doktorum geldi. Nasılsın dedi bana fırsat kalmadan annemler doktoruma birsürü soru sordular. Sağolsun büyük bir sabırla tek tek cevapladı. Ameliyatın iyi geçti merak etme dedi banada. Artık doğuma da bekliyorum seni diyerek yanımızdan ayrıldı.

Yemekten sonra anneme yalvararak annemle annemi eve gönderdim. Farkında değildi ama çok yorulmuş ve stress altında kalmıştı. Ve artık eşimle başbaşa kalmıştık bu arada yürüdükten ve yemeğimi de yedikten sonra hemşire sondamı çıkarttı hemen söyleyim hiç acımadı. Ve ilk tuvaletime hemşireyle birlikte girdik. Biraz utandım tabii ama yapacak birşey yok tek başıma giremezdim ilk seferde. Hemşire çok az bile olsa idrarını yapman çok önemli dedi. İlk yaptığımda acımadı değil karnımın içinde ağırca birşey yer değiştiriyor gibiydi. 

Ara sıra epidural düğmesine basmaya devam ettim. Eşimin kolunda ara ara yürümeye devam ettik eşimin bir kolunda epidural aleti diğer kolunda ben. Gece 2ye kadar filan ara ara yürümeye devam ettik. Sanırım odada tv olduğunu söylemeyi unuttum. Normalde de hiç televizyon izlemediğimden yine izleme gereği duymadık. Sabaha kadar yarı uyur uyanık geçti. Çok rahat hareket edemiyordum sağa sola dönmek tam anlamıyla işkence. Sabahın 6sında kahvaltımız geldi. O an ilk aklıma gelen bundan yaklaşık 4 sene önce nikahımız sonrası kaldığımız otelde odamıza gelen kahvaltıydı. Keyifle kahvaltımızı yaptık. Annemi arayarak iyi olduğumu ve uyumaya devam edeceğimizi sakın ola ki gelmemesini söyledim. Kısa bir yürüyüş daha yaparak yatağıma yattım ve 7den 10 a kadar filan uyuduk. Arada hemşire gelerek gerekli kontrolleri yapıyordu. Damar yolundan birkaç ilaç daha yapıldı. Ve popomdan da bir iğne antibiyotikmiş. Bu arada akşamdan itibaren biraz kanamam oldu.

Doktorum geldi tekrardan bu arada kolumdaki damaryolunu çıkarttılar. Yani bir bir üzerimdeki yüklerden kurtuluyordum. Bir tek epidural kalmıştı. Doktor kesik yerini açtı bandajla kapalıydı çünkü bende ilk defa gördüm. Cetvelle kesilmiş gibi bir çizik üstü kabuk bağlamıştı bile dikiş yoktu. Hızlıca ilaçla temizledi ve bir sprey sıktı. Bu akşam istersen duş alabilirsin dedi. Hatta istersen çıkışını bile yapabilirsin artık dedi. Derken biz ücretimizi verdik ve ben çıkış işlerini başlatırım siz benden sonra hemşireyi takip edin dedi. Çıkabilirsiniz deyince biz eşimle 5 dakikaya çıkacağız sandık. Tecrübesizlik işte yaklaşık 1 saatte filan ancak çıktık. 45 günlük raporumu da aldım. Başka bir hemşire gelerek üzerimdeki son yük belimdeki epidurali de çıkarttı.  Çıkışta beni, ameliyattan çıkışımda kucaklayan hastabakıcı tekerlikli sandalye ile arabaya kadar geçirdi. Sağolsun. :) 

Araba ile giderken eşime çok yavaş gitmesini söyledim çünkü her çukurda canım acıyordu. Sonunda evimize dönüyorduk yuppi. Evimize vardığımızda annemin, evi benim rahatım için organize ettiğini gördüm gerçekten çok şanslı bir insanım. Annelerim, eşim ve babam etrafımda pervane oldu iyileşme sürecimde.

Benden şimdilik bu kadar. Bir sonraki yazımda tecrübelerime dayanarak kendimce dikkat etmeniz gereken durumlardan bahsetmeyi planlıyorum. 

Kalın sağlıcakla...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder